Halve plaat FH "Anthraciet"

Rubber is een elastisch materiaal dat wordt gekenmerkt door zijn vermogen om onder trek- of drukbelasting te vervormen en vervolgens terug te keren naar zijn oorspronkelijke vorm. Deze eigenschap maakt rubber bijzonder effectief voor schokabsorptie, trillingsreductie en contactgeluidsisolatie. Bij producten gemaakt van met polyurethaan (PU) gebonden rubbergranulaat wordt het dempingsgedrag verder beïnvloed door het elastische bindmiddel en de structuur en dichtheid van de platen.

Een schaal van 1 tot 5 wordt gebruikt om de elastische, schokabsorberende en trillingsdempende eigenschappen van een rubberproduct te beoordelen. Een waarde van 1 staat voor een lichte maar merkbare demping, terwijl een waarde van 5 een uitzonderlijk hoge dempingsprestatie aangeeft. Deze classificatie is gebaseerd op empirisch onderzoek en vergelijkende metingen.

De elasticiteit van rubber en het belang ervan

Rubber bestaat uit lange, elastische moleculaire ketens die onder mechanische belasting tijdelijk een geordende structuur aannemen. Zodra de belasting wordt opgeheven, keren ze terug naar hun oorspronkelijke ongeordende vorm, waardoor het materiaal een hoge veerkracht heeft. Deze elasticiteit maakt een efficiënte schok- en trillingsabsorptie mogelijk.

Schokabsorptie – het opvangen van kinetische energie

Rubber kan kinetische energie absorberen door vervorming en deze omzetten in warmte. Bij impact vervormt het materiaal, waardoor de krachten die erop inwerken worden verminderd. Het dempende effect is niet lineair, maar neemt toe naarmate de vervorming groter wordt. Dit betekent dat rubber bij lichte belasting een matige demping biedt, die aanzienlijk toeneemt bij hogere belasting.

Trillingsdemping – het verminderen van ongewenste trillingen

Rubber heeft visco-elastische eigenschappen, wat betekent dat het zowel elastische als viskeuze dempingseigenschappen heeft. Elastische demping treedt op wanneer trillingsenergie wordt omgezet in warmte door interne herstelkrachten, terwijl viskeuze demping kinetische energie absorbeert door interne wrijving. Hierdoor is rubber bijzonder effectief bij het verminderen van trillingen en schokken.

Contactgeluidsisolatie – het minimaliseren van loop- en contactgeluid

Contactgeluidsisolatie omvat maatregelen die worden genomen om het geluid te verminderen dat wordt veroorzaakt door lopen of bewegende objecten op een oppervlak. Dankzij zijn elastische structuur kan rubber deze geluiden effectief absorberen en minimaliseren. Bovendien is het materiaal slijtvast, zodat de geluidsisolerende eigenschappen gedurende lange tijd behouden blijven.

Om de geschiktheid van een WARCO-product voor een specifieke toepassing te bepalen, raden wij aan een individuele beoordeling uit te voeren op basis van een materiaalmonster ter plaatse.

De slipweerstand van een vloerbedekking beschrijft het vermogen om uitglijden te voorkomen. De norm EN 14041 definieert Klasse DS en stelt dat een vloerbedekking onder droge en schone omstandigheden een dynamische wrijvingscoëfficiënt van minimaal 0,30 moet hebben. Vloerbedekkingen die aan deze waarde voldoen of deze overschrijden, worden als slipvast beschouwd en dragen bij aan de veiligheid van de gebruiker. Voldoende slipweerstand is vooral belangrijk in gebieden met veel voetgangersverkeer.

De dynamische wrijvingscoëfficiënt wordt bepaald met behulp van de testmethode zoals gespecificeerd in EN 13893. Hierbij wordt de wrijvingsweerstand onder gestandaardiseerde omstandigheden gemeten met een glij-instrument. Deze procedure zorgt ervoor dat de meetwaarden betrouwbaar en reproduceerbaar zijn.

Een schaal van 1 tot 5 maakt een gedetailleerdere classificatie van de slipweerstand mogelijk. Een schaalwaarde van 1 komt overeen met een dynamische wrijvingscoëfficiënt van 0,30, wat de minimale eis is voor Klasse DS. Een schaalwaarde van 5 komt overeen met een coëfficiënt van 0,60, wat twee keer de minimale waarde voor Klasse DS is. De classificatie van de schaalwaarden is gebaseerd op tests die zijn uitgevoerd op representatieve monsters, waarbij de resultaten dienovereenkomstig zijn geïnterpoleerd.

Voor vloerbedekkingen van rubbergranulaat wordt de slipweerstand aanzienlijk beïnvloed door de fysieke dichtheid, de korrelgrootte en de structuur van het materiaal. Een hogere perskracht tijdens de productie resulteert in een dichter materiaal en een gladdere, minder slipvaste oppervlakte. Het type granulaat – fijn, grof of vezelig – beïnvloedt de textuur van het oppervlak. Hoe hoger de schaalwaarde, hoe ruwer het oppervlak, hoe duidelijker de afzonderlijke granulaatkorrels voelbaar zijn en hoe opener de poriënstructuur is. Afhankelijk van de samenstelling van het granulaat kan de textuur variëren van fijnkorrelig tot ruw en stroef of zelfs glad en fluweelachtig.

Nieuwe vloerbedekkingen van rubbergranulaat kunnen een inloopperiode nodig hebben voordat ze hun optimale slipweerstand bereiken. Dit kan te wijten zijn aan resten van lossingsmiddelen die zich tijdens de productie op het oppervlak afzetten en pas volledig worden verwijderd door gebruik of reiniging.

De staat van een vloerbedekking speelt ook een cruciale rol bij het behouden van de slipweerstand. Ophoping van vuil of onvoldoende reiniging kan de wrijvingscoëfficiënt verlagen en de veiligheid in gevaar brengen. Regelmatig schoonmaken en goed onderhoud zijn essentieel om de slipweerstand te behouden.

De slijtvastheid van een vloerbedekking beschrijft het vermogen om materiaalverlies als gevolg van wrijving of slijtage te weerstaan. Dit is een cruciale factor bij het bepalen van de duurzaamheid, functionaliteit en kwaliteit van rubbergranulaatvloeren.

Een schaal van 1 tot 5 wordt gebruikt om de slijtvastheid te classificeren. Een score van 1 geeft aan dat wordt voldaan aan de minimale eisen van BS 7188, terwijl een score van 5 duidt op een uitstekende slijtvastheid in overeenstemming met deze norm. De classificatie is gebaseerd op testresultaten verkregen uit representatieve producten en vervolgens geïnterpoleerd.

De slijtvastheid wordt bepaald volgens een gestandaardiseerde methode conform BS 7188. Een monster van het materiaal wordt getest met behulp van de Taber Abraser, een apparaat waarin twee gestandaardiseerde schuurwielen een gedefinieerde druk en snelheid op het monster uitoefenen gedurende een vastgesteld aantal cycli.

Om de slijtage van het materiaal te beoordelen, wordt het monster vóór en na elke testcyclus gewogen. Het verschil tussen het oorspronkelijke gewicht en het gewicht na de test vertegenwoordigt het incrementele gewichtsverlies, dat als maatstaf voor slijtage wordt gebruikt.

Daarnaast wordt het verouderingsproces van het materiaal onder atmosferische omstandigheden en het gedrag bij progressieve slijtage gedurende meerdere testcycli geëvalueerd. Op basis van deze tests worden de slijtage-index en de slijtageverhouding berekend, wat een indicatie geeft van de langdurige duurzaamheid en geschiktheid van de vloerbedekking.

Waterdoorlaatbaarheid, ook wel hydraulische geleidbaarheid genoemd, beschrijft het vermogen van een poreus materiaal om water op te nemen en door te laten. Voor vloerbedekkingen wordt dit gemeten aan de hand van de waterinfiltratiesnelheid, wat de hoeveelheid water aangeeft die onder invloed van de zwaartekracht in één uur in het materiaal dringt en wegloopt.

Een schaal van 1 tot 5 wordt gebruikt om de waterdoorlaatbaarheid te classificeren. Een schaalwaarde van 1 komt overeen met een waterinfiltratiesnelheid van 0 mm/u, wat volledige waterondoorlaatbaarheid betekent. Daarentegen staat een schaalwaarde van 5 voor een hoge waterdoorlaatbaarheid met een infiltratiesnelheid van 1100 mm/u, wat betekent dat meer dan 1000 liter water per vierkante meter per uur kan wegvloeien. Deze classificatie is gebaseerd op testresultaten van representatieve monsters die voor het product zijn geïnterpoleerd.

De waterdoorlaatbaarheid van een materiaal kan in de loop der tijd veranderen, vooral als de poriënstructuur door externe invloeden verstopt raakt. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren als zand zich ophoopt op het oppervlak of als de reiniging onvoldoende is, zoals bij stalmatten.

Een hoge waterdoorlaatbaarheid, met een schaalwaarde tussen 3 en 5, biedt aanzienlijke voordelen, vooral in buitenomgevingen. Op nieuw aangelegde oppervlakken kan hierdoor vaak worden afgezien van complexe drainagesystemen of afschot. Regenwater dringt rechtstreeks door de mat, waardoor plasvorming wordt voorkomen en het oppervlak waterdoorlatend blijft. Omdat de ondergrond niet wordt afgedicht, draagt deze eigenschap ook bij aan de milieuvriendelijkheid van de vloerbedekking.

Materialen met een lage of geen waterdoorlaatbaarheid, geclassificeerd met een schaalwaarde van 1, zijn uitsluitend geschikt voor gebruik binnenshuis of op overdekte locaties.

EN 16165 definieert geharmoniseerde testmethoden in heel Europa voor het bepalen van de antislipwaarde van vloerbedekkingen bij belopen met schoenen of op blote voeten. De norm omvat vier goedgekeurde testmethoden die rekening houden met droge, natte en vervuilde vloeromstandigheden. Met de invoering van deze norm zijn nationale voorschriften zoals DIN 51130 vervangen.

Een praktijkgerichte testmethode is de meting op een hellend vlak met behulp van een testpersoon. Hierbij wordt de hellingshoek bepaald tot waarop veilig lopen nog mogelijk is. De in Duitsland gevestigde antislipklassen, variërend van R9 tot R13, blijven behouden. Voor tests op gladde oppervlakken wordt de te beoordelen vloerbedekking bevochtigd met een gestandaardiseerde testvloeistof.

WARCO-vloerbedekkingen worden doorgaans geclassificeerd als R10. Daarnaast worden ze beoordeeld op een schaal van 1 tot 5, die de acceptatiehoek beschrijft: een schaalwaarde van 1 komt overeen met een gemiddelde acceptatiehoek tot 10°, terwijl een waarde van 5 een hoek van 17° aangeeft. Deze classificatie is gebaseerd op tests die zijn uitgevoerd volgens DIN 51130 op representatieve testpanelen, waarbij de resultaten voor het product zijn geïnterpoleerd.

De antislipwaarde van vloerbedekkingen van rubbergranulaat wordt sterk beïnvloed door de fysieke dichtheid, de korrelgrootte en de structuur van het gebruikte materiaal. Een hogere persdruk tijdens de productie leidt tot een hogere dichtheid, waardoor het oppervlak gladder en minder gestructureerd wordt. Afhankelijk van de korrelgrootte – fijn, grof of vezelig – variëren de oppervlakte-eigenschappen. Naarmate de korrelgrootte toeneemt, wordt het oppervlak ruwer, zijn de granulaatdeeltjes beter voelbaar en wordt de structuur opener.

De textuur van rubbergranulaatoppervlakken kan variëren van fijnkorrelig tot gripvast en zelfs fluweelzacht. Nieuwe vloerbedekkingen hebben vaak een inloopperiode nodig voordat ze hun uiteindelijke antislipwaarde bereiken. Dit komt vaak door resten van lossingsmiddelen die tijdens de productie op het oppervlak achterblijven en geleidelijk worden verwijderd door gebruik en reiniging.

Voor een langdurig hoge antislipwaarde zijn goed onderhoud en regelmatige reiniging essentieel. Ophoping van vuil en onvoldoende onderhoud kunnen de antislipwaarde verminderen en de veiligheid van de vloerbedekking in gevaar brengen. Professioneel onderhoud zorgt ervoor dat de antislip-eigenschappen op lange termijn effectief blijven.

Thermische isolatie, ook wel warmte-isolatie genoemd, verwijst naar maatregelen die de uitwisseling van warmte tussen een object of ruimte en de omgeving verminderen. Deze warmteoverdracht vindt plaats via drie fysische mechanismen: geleiding, straling en convectie.

Geleiding beschrijft de overdracht van warmte door direct moleculair contact binnen een materiaal. Stoffen met een lage warmtegeleidingscoëfficiënt, zoals isolatiematerialen, verminderen dit effect. Straling vindt plaats via elektromagnetische golven en kan worden beïnvloed door materialen die warmte reflecteren of absorberen. Convectie verwijst naar het transport van warmte door bewegende vloeistoffen of gassen en kan worden geminimaliseerd door geschikte materiaaleigenschappen.

Een belangrijke parameter voor thermische isolatie is de warmtegeleidingscoëfficiënt, uitgedrukt in watt per meter per kelvin (W/(m·K)). Deze waarde geeft aan hoeveel warmte in één seconde door een materiaal met een dikte van één meter stroomt bij een temperatuurverschil van één kelvin tussen beide zijden. Hoe lager de waarde, hoe beter de isolerende eigenschappen van het materiaal.

Rubber heeft een warmtegeleidingscoëfficiënt tussen 0,13 en 0,18 W/(m·K), afhankelijk van de samenstelling. De warmtegeleidingscoëfficiënt van WARCO-rubbergranulaat ligt tussen 0,14 en 0,07 W/(m·K). Deze waarden zijn gebaseerd op metingen aan representatieve monsters en geïnterpoleerd naar het product.

De daadwerkelijke warmtegeleidingscoëfficiënt van rubbergranulaatplaten wordt sterk beïnvloed door de dichtheid, textuur en dikte van het materiaal. Een dikkere plaat met een uitgesproken drainageprofiel en een dichtheid van 800 kg/m³ heeft een aanzienlijk lagere warmtegeleidingscoëfficiënt dan een compacte plaat van 8 mm dik met een dichtheid van 1200 kg/m³.

Ter vergelijking: Hoog-isolerende materialen zoals geëxtrudeerd polystyreen (XPS), glaswol of steenwol hebben een warmtegeleidingscoëfficiënt van ongeveer 0,03 W/(m·K), terwijl dichte natuursteen zoals marmer een veel hogere waarde heeft van ongeveer 2,8 W/(m·K).

Bestendig tegen vorst en bevriezend water in het materiaal – zonder scheuren, barsten of breken.